Deugen de meeste ondernemers, zoals Rutger Bregman suggereert? Of hebben we te maken met ‘The Invisible Hand’ van Adam Smith? Smith gebruikte deze term in zijn boeken Theory of the Moral Sentiments en The Wealth of Nations.

Geen van beide boeken heb ik overigens gelezen, maar Smith benoemt er ‘de onzichtbare hand van de markt’. De bakker die niet uit liefdadigheid brood verkoopt, maar dit doet om zelf te overleven. De slager past wel op om ruzie te maken met zijn klant; niet uit toewijding maar om te voorkomen dat de klant bij een andere slager inkopen doet.

In het coronatijdperk van de afgelopen maanden maakt een verhuurder geen ruzie met zijn huurder, maar helpt hem. ‘Deugt’ deze verhuurder of heeft hij eigenbelang bij doorlopende huurinkomsten?

De onzichtbare hand versus deugende ondernemers – het zijn twee interessante invalshoeken die elkaar niet eens per se uitsluiten. Soms zie ik beide kanten terug in één dossier. De verhuurder komt de huurder tegemoet uit zelfbehoud en ziet tegelijk de menselijke factor achter de huurverhouding: de huurder moet ook de coronacrisis overleven.

​Dus misschien deugen de meeste ondernemers wel, maar dan een beetje uit eigenbelang.